در عرف مردم وقتی از کسی می خواهند دعوت به انسانیت کنند می گویند: آدم باش! زیرا از نظر این مردم اکثریت در سطح حیوانات چرنده و درنده هستند؛ یعنی یا گرفتار شهوت خوردن هم چون چارپایان هستند یا گرفتار غضب و خشم هم چون درندگان هستند. بنابراین از آنان می خواهند گامی بالا بیایند و دست کم در صف آدمیت در آیند که آغاز راه انسانیت است؛ زیرا حضرت آدم(ع) در این سطح ماند؛ یعنی اگر گناه کرد، توبه کرد و اجازه نداد هم چون ابلیس پس از هبوط، سقوط را نیز تجربه کند.
عالم عاملی نیز کمی بالاتر از این دعوت، از مردمان می خواست تا گامی بالاتر روند. بنابراین می گفت: «ای کاش دست کم فرشتگان را می دیدید!»
اما قرآن دعوتی که از مردم دارد، آن است که همت عالی داشته باشند؛ زیرا با همت عالی و بلند است که می توان به بیکران دست یافت. از این روست که خدا در قرآن از مومنان می خواهد که نه در سطح آدم(ع)، بلکه در سطح رسول الله (ص) قرار گیرند. بنابراین در دعوت خویش می فرماید: لکم فی رسول الله اسوه حسنه؛ برای شما در رسول الله سرمشق نیک است.(احزاب، آیه 21)
پس اگر می خواهیم یک دیگر را دعوت به چیزی کنیم، از آنان بخواهیم که به انتهای رجعت انسانیت بنگرند و آن جا را مرجع رجعت و بازگشت خویش قرار دهند و بگوییم: آهای آدم ها: «رسول الله باش!»